Dedem ve Harel Kokusu

Ellerinde bir ömür, alın teriyle yoğrulmuş,
Her çizgide bir hikâye, yılların savurmuş.
Gözlerindeki huzur, dağların doruğundan,
Dört yıl asker olmuş, sabır taşına dokunmuş.

Harel kokardı elleri, çalışkan günlerin izi,
Toprakla karışırdı dualar, hayatın özü, sesi.
Her akşam soframıza bir nasihat bırakırdı,
Kelimeleri ağır, ama yüreği kanatlıydı.

Her sabah ezanıyla başlardı onun günü,
Tarlalar, dağlar, bahçeler vatanıydı sanki düğünü.
Başında şapka, sırtında yamalı bir ceket,
Ama onurla taşırdı ömrün her zerresini elbet.

Dedem, susunca bile konuşan bir çınardı,
Kökleri derinlerde, gövdesi koca bir destandı.
Harel kokardı rüzgâr, o nereye gitse,
Onunla dolardı evimiz, sevgiyle, neşeyle.

Şimdi bir boşluk var, onun hayat izlerinde,
Ama kokusu hâlâ durur, harel ve hatıralarında.
Dedem, bir daha geri dönmeyecek belki,
Ama yüreğimizde hep yaşayacak, belli ki.
(Mayıs 2022)