Dedem’e Şiiri - Kamal Ataman

Gerdi göğsünü birden,
Attı bakışlarını ileri,
Çattı kaşlarını — yıldızlar beyaz.
Görüyordu ufkun,
O güzel, ince ve rengarenk şeklini,
Duruyordu zaman
Her ne kadar ondan, ayrı kılınmasa dahi.

Katı ve yumuşaktır,
Onun yanağının altındaki gülümseme,
Geçti yine çiçeksiz bir bahar:
Geçti yine onsuz bir sene,
Güne aymıyor yeni bir sabah,
Bitmiyor en kısa gece
Satırlar anlatamıyor yokluğunu,
Varlığına yetmez ki kelimeler
Bütün lisanlar üst üste gelse bile.

Nehir gibi gözleri, rüzgar gibi bakışları
Sert bir yüreği, bir o kadar narin bir ruhu vardı. Dokunduğu o çiçekler,
Şimdi ellerine muhtaç kaldı.
Ve o izleyerek büyütürdü,
Gökteki bulutları.
Yağmur indi yeryüzüne,
Ben, “dedem!” diyerek göğe baktım,
Her bir damla düşüşünde saçlarıma,
Damlalarla yıkandım.

Her şeyi geride bırakırım beni bilirsin lakin
Bir tek o gittiğin günü unutamadım.