Dedem Şiiri - Muhlis Şutanrıkulu

adam gibide adamdı
benim mert dedem
adamında dibiydi
benim mert dedem

başında kafkas papağı
duruş andırırdı dağı
bir romandı genç çağı
yazıpta tükendi dedem

selam veripte alırdı
dostunu arayıp sorardı
onu herkes tanırdı
adamın hasıydı dedem

her isş gelirdi ellinden
küfür duymadım dilinden
kuranı düşürmedi ellinden
imanlıydı benim dedem

çiktiyise çileyle derti
elli açık vede merti
toprak üstünü örtü
ahirete gitti dedem