Dedem Şiiri - Halil İbrahim Özdoğan

Bakarken gözlerime,
Aniden dokundurduğu tebessümü yanaklarıma,
içimi öyle bir heyecan kaplardı ki anlatamam.
Kahvesi mangaldaydı,
Mangal gibi yüreği vardı.
Anlattığında bir kıssadan hisse,
Herkes kahve içmesini bırakırdı.
Zaman zaman okşardı saçlarımı.
Ne düşünürdü, bilmem!
Haşin, ama vakur bir duruş,
Sahibiydi, kamil bir edebin.
Bakkala gönderdiğinde beni,
Dünyalar benim olurdu.
Vermek istemezdim başkasına,
Sevinç ve heyecanlarımı.
Biliyordum ki gofret alacak,
Bizimse,
Sevgi ve şefkat damak tadımız olacak.