Dedelerim Şiiri - Belgin Turan

Dedemi hayal meyal hatırlıyorum,
Daha çok annemin anlattıklarından,
Duvardaki o haşmetli fotoğrafından,
Sözü dinlenen, aşiretleri barıştıran,
Asil atlarla dost olan,
Tepeden tırnağa titiz, içi dışı lekesiz,
giyinirmiş yazın bembeyaz,
Bakımlı, yakışıklı, sözünün eri,
Kömür ütüsüyle ütülenirmiş,
Takım elbiseleri,
Fötr şapkası başında,
Bastonu elinde,
Tabancası belinde,
Dertli bir türkü dilinde,
Mangalda pişirilirmiş,
Köpüklü kahveleri,
Bıyıklarının altından gülen,
Güzel, akıllı kadınlara doğuştan vurgun,
Ama belli etmeyen, sevmesini bilen,
Canım dedem…
Dedemin ruhunu okuyup
Görmezden gelen,
Her şeyi sineye çeken ninem.
Bir diğer dedem gözü gönlü tok,
Her sözü kalbe bir ok, babamın babası,
Ninemin dilinden nasıldı, sevgili kocası,
Derdi.- Ellere yaradı pulu, parası,
Gönlümde hep kanar bu gönül yarası.
O kalaylı kocaman taslarla,
Miras kalan altınlarla,
Sürmüş çalışmadan öyle bir hayat,
Başkasıyla eğlen, soğuk yatağında yat.
Sandıklarda cevizler, bademler,
bastıklar, fıstıklı sucuklar,
Tel dolaplarda kebaplar, kadayıflar,
Hem bir sülale, hem de kendi yemiş,
Kalmamış geriye, sefam olsun demiş,
O zamanın mercedesi gibiymiş merkebi,
Onları bile bademle beslermiş,
Sofrasından kalkanlar artırsın demezmiş,
Sonunda altını da, bir ömrü de tükenmiş.
Dedelerim varmış gözü gönlü tok,
Nice evlerden, mallardan geriye kalan yok,
Mirasları asaletten, insanlıktan yana çok.
Belgin TURAN 15.03.2006