Dedektif
Yedi tepenin, kırmızı saban izlerinin, mavi dağın üstünden
Rüzgâr eserken ne yapıyordu ki kadın?
Fincanları mı yerleştiriyordu? Önemli bir şey bu.
Pencerede miydi, dinliyor muydu?
O vadide tren çığlıkları yankılanır çengellerdeki ruhlar misali.
İnekler semirse bile, ölümün vadisidir bu.
Bahçesinde nemli ipeklerini sarsarak çıkartır yalanlar
Ve katilin gözleri devinir salyangoz misali ve yan yan,
Parmaklarla yüzleşmekten aciz, şu egoistlerle.
Bir kadını duvarın içine sıkıştırıyordu parmaklar,
Bir bedeni bir piponun içine, ve duman yükseliyordu.
Budur kokusu yanan yılların, burada, mutfakta,
Hiledir bunlar, aile fotoğrafları gibi raptiyelenmiş,
Ve bir adamdır bu, bak gülümsemesine,
Ölüm silahı mı? Kimse ölmedi ki.
Hiç kimse yok evde.
Cila kokusu var, peluş halılar var.
Radyonun yaşlı akrabalar gibi kendi kendine konuştuğu
Kırmızı bir odada canı sıkılmış o serseri
Güneş ışığı var, bıçaklarıyla oynamakta.
Bir ok gibi mi gelmişti, bir bıçak gibi mi gelmişti?
Zehirlerden hangisidir ki bu?
Sinir burucularından, çırpındırıcılardan hangisi?
Cesetsiz bir vakadır bu.
Ceset bu işin içinde yer almaz kesinlikle.
Bir buharlaşma vakasıdır bu.
Önce ağız, ki yokluğu rapor edildi
İkinci yılda. Doymak bilmez bir şeydi
Ve ceza verileceğinde canla başla konuşurdu
Kahverengi meyvenin buruşup kuruması gibi.
Göğüsler bir sonraki şey.
Katıydı bunlar, iki beyaz taş.
Sarı gelmişti süt, sonra mavi ve su gibi şirin.
Dudakların yokluğu yok, iki çocuk vardı,
Fakat kemikleri gösterildi onların, ve ay gülümsedi.
Sonrasında o kuru koru, kapılar,
Kahverengi anaç saban izleri, o bütün mâlikane.
Havada yürürüz, Watson.
Sadece ay var, fosforla mumyalanmış.
Sadece ağacın birinde bir karga var. Notlar al.
(1962)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 23.2.2014 11:39:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
The Detective by Sylvia Plath What was she doing when it blew in Over the seven hills, the red furrow, the blue mountain? Was she arranging cups? It is important. Was she at the window, listening? In that valley the train shrieks echo like souls on hooks. That is the valley of death, though the cows thrive. In her garden the lies were shaking out their moist silks And the eyes of the killer moving sluglike and sidelong, Unable to face the fingers, those egotists. The fingers were tamping a woman into a wall, A body into a pipe, and the smoke rising. This is the smell of years burning, here in the kitchen, These are the deceits, tacked up like family photographs, And this is a man, look at his smile, The death weapon? No one is dead. There is no body in the house at all. There is the smell of polish, there are plush carpets. There is the sunlight, playing its blades, Bored hoodlum in a red room Where the wireless talks to itself like an elderly relative. Did it come like an arrow, did it come like a knife? Which of the poisons is it? Which of the nerve-curlers, the convulsors? Did it electrify? This is a case without a body. The body does not come into it at all. It is a case of vaporization. The mouth first, its absence reported In the second year. It had been insatiable And in punishment was hung out like brown fruit To wrinkle and dry. The breasts next. These were harder, two white stones. The milk came yellow, then blue and sweet as water. There was no absence of lips, there were two children, But their bones showed, and the moon smiled. Then the dry wood, the gates, The brown motherly furrows, the whole estate. We walk on air, Watson. There is only the moon, embalmed in phosphorus. There is only a crow in a tree. Make notes. (1962)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!