Dede Şiiri - Uğur Musab Şahin

Islak mendili kurutur, çiğ köfteyi pişirirdi.
Çorapları farklıydı, ayakkabıyı ters giyerdi.
Geceleri hiç uyumaz, sabaha kadar gezerdi.
Çayı kahveyi soğuk, suyu kaynatır da içerdi.
Yazın Kalın bir palto, kışın kısa ince giyerdi.
Verir almazdı, fakirdi ama çok da cömertti.
Kışın karpuz kavun, yazınsa portakal yerdi.
Yumurtayı çiy içer, turşu çorbası pişirirdi.
Garip biriydi bu ihtiyar, ya deli ya veliydi..
Bilmediği yoktu, yalnız korku nedir bilmezdi.
Kimsenin kapısını çalmaz, camiye gelmezdi.
Selam alıp vermeyi de sever, elide mahirdi.
Cami cemaati, ona hep “hafız efendi” derdi.
Camiye niye gelmediğini, kimse de bilmezdi.
Parkta kedileri, köpekleri, kuşları beslerdi.
Onlara barınaklar yapar, hem tedavi ederdi.
Mahallede yediden yetmişe, herkesi severdi.
Herkes de onu sever, çocuklar ise dede derdi.
2024