Debdebe Değirmeni Şiiri - Önder Karaçay

Yaşam, un gibi ezilenlerin, sırasını bekleyenlere öğüt olamadığı bir debdebe değirmenine dönmüştür

Sırasını bekleyen öğütülecek
Direnen tek başınadır

Dönen bu dikenli çölde
Yaşam mı kalır?

Yenilmesi zor bir rakip değil
Bizi sömürenleri cesaretlendiren sessiz kabullerimiz, ortak direniş tepkisinden yoksun halimizdir

O hayattar kitleyi yaşatan körün bildiği çarptığı yerden ibarettir

Yaşamın doğuştan kendine has bir sistemi olmasına rağmen din ve ideoloji mitleri bu sistemi ve insanlığı tahrip etmektedir

Dünyaya yeni gelen bir çocuğu mal ve mülk debdebesi şekillendirdiği müddetçe yaşam muhtaçlık üretecektir

Bu debdebe kimseyi mutlu edemez Buna bu debdebeyi üretenler de dahildir

Hayatın iyiliği, doğumdan önceki geçmişe ölümden sonraki geleceğe kalır ise yaşamı elden kim almış olur?

Yaşam doğumdan ölüme çeşitli fiil ve hareketler silsilesidir
Bu değirmen de öğütülenler bunu çok iyi bilir

Varoluş piyangosunun cümbüşü insanı ana rahmine seçimsiz düşürür

Zengin/fakir çekilişinin çelişkisinde yok olur ezilir

Gücümüz; gücü bize karşı kullananların elinde kaldığı müddetçe
Hakkımızı bizden başka geri kim alır?

Sakalını değirmende ağartanlar
Kendini yaşamış saymasın

Bu koca değirmende kendini satmayana ekmek yok demeye başladılar

Kim, kendini kime, neden ve ne zamana kadar satabilir?

Bedava çalışmadan ve başkalarının sırtından tıkınanlar yüzünden aç çok

Bu yüz karası yaşananları hangi su temizleyebilir?

İnsanın içsel hali bir değirmen taşı gibidir
Çareyi bildiği halde ya öğütülür ya da kendi kendini öğütür

Yobazlığın ağına düşmüş bir toplum öğüt mü alır?