Yanar mı, De Hele... Şiiri - Mehmet Şahan

Duman tüter, koku gelir selamdan;
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!
Keyfe keder har gelirse kelamdan,
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!

Savurdukça alev, alev süzülse;
Soğurdukça hale, hale dizilse!
Yoğurdukça hece, hece ezilse;
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!

Göz görür mü ufka güneş doğmadan,
Su yürür mü bolca yağmur yağmadan!
Aşk bürür mü kor yok ise magmadan,
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!

Ne zaman ki gönüllere yâr düşer,
Ne yaman ki yüreklere har düşer!
El aman ki bu kalplere kor düşer,
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!

Efkârında zelil olmuş dal gibi,
Gül dalında bülbül olmuş lal gibi!
Her halında Behlül olmuş hal gibi,
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!

İçin, için kaynar akıl, sır ermez;
Yer yerinden oynar sırrını vermez!
Yananı Hak görür, Leylâ’sı görmez;
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!

Pîr-i Fanî der ki; dergâhta başlar,
Tam yerini bulur bargâhta taşlar!
Yeniden kavrulur tezgâhta yaşlar,
Öz yanmadan söz yanar mı, de hele!