De Hele! Şiiri - Gönder Atalı

Diz çökmüşüm önünde
gözyaşlarımla ayaklarını yıkıyorum
öpüyorum ve başıma koyuyorum sonra annemin elleri gibi
gözkapaklarım sarhoş, başımı yukarı kaldırmaya
ne gücüm ne yüzüm var...
ellerin saçlarımda geziniyor düşman askeri misali
esirinim ve sen de farkındasın bunun belli ki
çenemi her yukarıya çekişinde ben bir o kadar daha kapanıyorum ayaklarına
utanıyorum, çok utanıyorum bakamıyorum sana...
hıçkırıklara boğuluyorum sanki ilk kez ağlıyormuşçasına
çok ham gözyaşlarım, o yüzden de ağır
taşıyamıyor gözkapaklarım, birer inci gibi dökülüyorlar parmak uçlarına...
neden sonra acı bir tebessüm beliriyor dudaklarımda
gözlerim kan kırmızısı dudaklarına kayıyor ve sonra
dudaklarım çağırıyor günahı, günahkarım biliyorum çok günahkarım
eğer dudaklarını öperse çatlak dudaklarım, günahlarım katlanır
ve biliyorum ki ben ebediyen yanarım...
vazgeçiyorum öpmekten günahı
sevaplarımı avuçlarımdan avuçlarına bırakıyorum
bir çocuğun bilyelerinden vazgeçmesi gibi bir şey bu
içim sızım sızım sızlıyor, titriyor gözbebeklerim üşümüş bir bebeğin elleri gibi
gövdem zangır zangır, kalbim yerinden çıkacak sanki...
ruhlarımız bedenlerimizle ayrı dili konuşuyor
iki yabancı gibiyiz ellerimiz kenetlenmişken, neden?
niçin düşman birbirine hasret bakışlarımız ve ne diye birbirimize yabanız
ey sevgili! sevinçten ağlamak varken, de hele; ne diye kederden ağlarız? ...