Kirli Düşünceler | Abdulhamid Amidî

Yaşamlarımız, iğne iplikle örülü.
Ölümlerimiz, çok süslü ve püslü.
Sevdalarımız, kavuşuncaya kadar.
Aşklarımız değersiz, uğruna savaşılmayacak kadar...

*
Her an mevsim değişikliğinde gönlümüz.
Bir bakarsın bahar olmuş, çiçekler tomurcuklanmış, Kuşlar cıvıldıyor.
Bir bakarsın hazan mevsiminin soğuk rüzgârları Gürleyerek esiyor.
Şair, kışın en soğuk buzullarını anlatmaktan korkuyor!

Parmakla gösterilenler olmak istiyor herkes,
Bir birinin gözlerinde...
Aşkın alevlerini,
İçinde yaşadığını dile getirmek istiyor sözlerinde... Mecnun olmayı, Leyla da arıyor bilinçsizce.
Bilmiyor ki asıl mecnunluk istidadı bulunur çöllerde, Güneşe âşık,
Ne bakabilen ne de vazgeçebilen iki çift gözde...

*
Balçıkla sıvanmış mısralar mavi bir gökyüzünde, Yürüyen kirli bedenler şairin şiirlerinde,
Yapmacık aşklar dolup taşmış çevremizde,
Kullanılmış hissi var insanlığımızın üzerinde,
Aptallık kabul edilmiş saf niyetlerimizde,
Art niyetler aranıp durur,
İçten gelen, samimi tebessümlerimizde...

*
Kirlenmiş aşklar!
Kirlenmiş arkadaşlıklar!
Düşünceler kirli,
Ameller sisli,
Günahlar aşikâr!
Aşkı hakikatte yaşayanlar gizli.
Biliyor musun? Ey Sevgili!
Aşkı yaşayanları, önce yere göğe sığdıramadılar,
Sonra aşkından dolayı yargılayıp, yerden yere vurdular! Sevmek insanın elinde mi ki?
Yargısız infazlarda bulundular!

*
Hayatları ve amelleri kötülükten pürüzsüzmüşçesine... Akıllarına gem vurulmuş,
Gözlerine at gözlüğü takılmış,
Kült inançlarından vazgeçmeyen,
İnançları bir küçük zelzelede,
Çorap söküğü gibi son bulan, hilkat garibeleri,
Cahil-i Ekber âlimler(!)...
Algı kıtlığı yaşayan beyinler!..
Her neyse,
Etrafım ve dahi beynimi saran kirli düşünceler! [...]

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.