Dayılar, Yengeler Şiiri - Bekir Dalkıç

Benim dayılar, yengeler.
Üst komşu, alt komşu.
Alt komşunun yanındaki yancılar.
O had bilmezler, haddini aşanlar.
O karşı apartmandaki asabi abiler.
At gibi kişneyen ayinci arabiler.
Tayyipci enişteler, kayınçolar, halalar.
Para bittikçe arsa satanlar.
Fes giyip fesatlaşanlar.
Yan yan yürüyen yengeç tipli teyzeler.
O yalandan yalandan fenalaşanlar.

Duraktaki kıt akıllı azmanlar.
Suratsız bakkal amca ve onun suratsız oğulları.
Bmv'ye binen tesettürlü kezbanlar.
Leş bekleyen akbaba arabalar.
Bim'deki gudubet mi gudubet kasiyer.
Selam veripte alamadıklarım.
Şu sivrizekalı sivilceli cüceler.
Öbür bahçede toplaşan sinsiler.
Çok yiyip çokça azanlar.
O sinsilerin sinsi arkadaşları.
Yüzüme gülüpte kuyumu kazanlar.
Çöpü götürürken merdivene akanlar.
Az veripte başıma kakanlar.
Ve aklıma gelip gelmedik türlü Osmanlı çocuğu.

Ben ki kendi halinde bir adamdım, yürür giderdim sağıma soluma bakmadan.
Durmazdım aslında buralarda, durmazdım ya mecbur olmasam.
Küfür de etmezdim böyle aslında, hiç böyle sinirden kudurmazdım.
Mutlu değilim aranızda aslinda.
Gözüm de yok ne beraberliğinizde ne de paranızda pulunuzda.
Tek istediğim biraz huzur.
Birazcık huzur verin be.