Dayanılmaz Şiiri - Sevnur Şaylan

Meğer nelere dayanırmış yürek! ...
Dayanamam dediğim bir çok şeyi,
Çıkardı hayat karşıma...
Ölüm,nefes kadar yakındı bana,
Hani Azrail gelse,
Hiç soru sormadan,girerdim koluna...
Dayanamayacak kadar güçsüz müydü yürek?
Yoksa,farkında değil miydi gücünün,
Ya da,hiç acımadığı için mi daha çnce,
Bu kadar güçsüz kaldı o zamanlar,
Afalladı,anlamsız kaldı...
''Benden bu kadar arkadaş'' diye,
''Haydi elveda'' dedi bana...
Dayanamam dediğim her şeye,
Göğüs gerdim sonra.
Beni onlar var etmedi,
Yok etmek de asla hakları değildi...
Bir tek,
Gözyaşlarıma engel olamadım,
Gözlerim kurudu,
Aktı yaşlar içime içime...
Aktıkça yeşertti sanki umutlarımı...
Aktıkça,tüketti tüm mutsuzluğumu...
''Hayata inat,varım! '' dedim,
''Varım! '' tüm yıkılışlara inat! ...
Dayandım...
Dayanmayı istedim,dayandım...
Şimdi hiç olmadığım kadar,
Cesaretliyim her şeye...