Yok, dayanmadı küçük karaşın kalbi...
Ne zamandır, ne kadar da hızlı atıyordu, göremedi kafesin de onunla bir attığını...
Ki kalbi attıkça esner, derin nefesleriyle büyür, gelişirdi durmadan;
öyle ki, bir an gelip ince pirinç kafesin tellerinin
birer ikişer kopup paramparça olduğunu asla anlayamayacak kadar...
Yok, yaşlı ruh bilemedi. Bilmek istemedi.
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Devamını Oku
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta