Dayanamıyoruz Şiiri - Zeynal Yaman

Güvercinler üşümüş bugün
Acıların gölgesinde
Ayaza vurmuş zaman
Donduruyor ruhlarımızı
Güneşi ararken gözlerimiz
Başımızda kara kara bulutlar geziniyor
Susuyoruz
Bir köhne asrın mahzenindeyiz
Yıllanıyoruz
Sarhoş şişeler kırılıyor başımızda
Şaraba boyanıyor kanımız
Ya da kanımıza şarabımız
Artık bir sarhoş sofrasındayız
İştah açıyor olmalı ki kanımız
Durmadan yanıyor canımız
Cımbızlanıyoruz
Feryat…
Boşuna…
Sanal bir acı akıyor ekranlardan
Mendil mendil gözyaşları dökülüyor
Bir ara öfkesi kabarıyor insanların:
“ Bu kadar da olmaz ki canım! ”
Ya biz…
Arada kaybolup gidiyoruz
Yalan veya doğru
Gerçek veya sanal
“Üsküdar’ı geçiyor atı alan”
Bize yine arkadan bakmak düşüyor
Yine güvercinler ürkek
Yine güvercinler üşüyor
Zaman iyice ayaza vuruyor
Yüreğimize oturuyor soğuk
Ya da yüreğimizde bitiyor
Bütün buz dağları
Ve ölüyor gerçek hayat
Doğunca sanal âlemin çocukları
Artık hiçbir şey hatırlamıyoruz
Düş bile kuramıyoruz gelecek için
Daha fazla dayanamayıp
Biz de donuyoruz ekranlara
Biraz da sanal dünya bize ağlasın diye…
01-11-2006