Dayanamıyorum anne Şiiri - İsmail Sargın

kaç mevsim yaşarım ki
hangi sevdaya boyun eysem
nereden başlasam anlatmaya
bu hayatın sahte yüzünü
bana yapılanlara dayanamıyorum anne

nasılsın diye sorma bana sakın
yazmak isteyip haykıra haykıra
bogazıma tıkılıp kalıyor konuşamıyorum
sustukca canım acıyor dayanamıyorum anne

kalbim onun için atarken yokluğu canımı yakıyor
bense kırıklarımı tamir ederken kalbimin
kaç kere denesem de olmuyor işte
bir bardak gibi düşün
kana bulanmış kalbim dayanamıyorum anne

gökyüzü neden bu kadar simsiyah
sanki insanları sahtelikleri yansımış
yagmurla güneşe saklanmış gökkuşağı gibiyim
sevdiğimin ve dostlarımın yüzlerini gördüğümde
yok olup gidesim var dayanamıyorum anne

artık şiirlere döküyorum içimi
kağıt dostum kalemse sevgilim olmuş
bagırsam da küfretsemde mısralarda
insanlara olan kinim nefretim beyaz bir sayfada
kalem kağıt olmasa bu kadar acıya
dayanamıyorum ölüyorum anne
BEN ÖLÜYORUM ANNE