Dayanamıyorum… Şiiri - Nev-i Tecessüs

Aşk’ım bir âmâ gibi,
Başıboş dolanıyor.
Seni bulamıyorum kendimde bir türlü,
İçim kanıyor,
İçim kan ağlıyor.

Ağlamak istiyorum,
Doya doya,
Hıçkıra hıçkıra ağlamak…
Ama biliyorum,
Dindirmeyecek acılarımı ağlamak.
Susuyorum çaresiz ben de,
Susuyorum.

Sensizlikle boğuşuyorum gönlümde,
Bir parça sen bulamıyorum.
Bin bir parçaya ayrılıyor,
Kendimi yiyorum…

Aşk’ımı köreltiyorsun, görmüyor musun?
Kâlbim pas tuttu sensizlikten, acımıyor musun?
Bir kerecik gülsen yüzüme, ne olur?
Nedir bana yaptığın ıstırapların nedeni?
Ben acı çekmekten usandım artık sevgili,
Sen beni hançerlemekten usanmıyor musun?

Sensiz öleceğim artık,
Biliyorum.
Dayanamıyorum…
Sensiz geçen her saniyemde
Yelkovanın ibresi biraz daha saplanıyor kâlbime,
Biraz daha kanatıyor
En kanamaz dediklerimi.
En acımaz dediklerime
Bir kez daha vuruyor,
Bir kez daha,
Ve bir kez daha…

Dayanamıyorum artık güzelim,
Dayanamıyorum…
Görmüyor musun şu perişan hâlimi?
Anlamıyor musun birtanem
Seviyorum seni
Seviyorum…

Deliler gibi sevmiyorum hem de,
En akıllının bile sevemeyeceği kadar seviyorum.
Aklının alamayacağı kadar,
Ruhunun bile dayanamayacağı kadar seviyorum.
İkimize de yetecek kadar seviyorum,
İkimizi de yitirecek kadar seviyorum.
Aşk nehrinde savrulacak kadar,
Derinlere dalıp, vurgun olacak kadar seviyorum.

Ve sana ölüyorum.
İşte gözlerinin önündeyim, ölüyorum,
Sana olan Aşk’ımın nefrete dönüşmesini izlerken ölüyorum,
Nefretimin herkesi, her şeyi içine almasını izlerken ölüyorum,
Aşk’ımın ölümünü izlerken ölüyorum,
Kendi ölümümü izliyorum,
Ölüyorum.
Tek hamle yapamadan mat oluyorum,
Sensizliğe ölüyorum,
Nefretimin dönümüne ölüyorum,

Elveda sevgili,
Elveda.
Seni seviyorum…