Dayanamıyorum Şiiri - Hüseyin Küçükbaş

DAYNAMIYORUM

Sensizliğin tekbir anına,
yokluğunun ağrılarına, dayanamıyorum.
Gözlerine baksam, güzelliğine,
bakamasam pişmalığına dayanamıyorum.
Dakikam saatime, saatim yılıma karışıp gidiyor.
Ömrümü senle geri aldım pişmanlıklarımdan.
Şimdi sensiz kalmaya dayanamıyorum.

Neolur can tanem, çıkgel neolur.
Gözlerim pencerede yolunu gözlüyorum
Köşeyi kim dönse sana benzetiryorum
Kalbim yıldırım gibi gürlüyor
Ve çarpıntısına daynamıyorum.
Döngel ömrüm döngel neolur
Hayalini kurduğumuz sahillerde,
akşam güneşinin kızıllığında,
gönül evimin bahçelerinde,
yapayanlız dolaşıyorum.
Yanlız ağlıyorum hüzünlü şarkılarda.
Yanlız karşılıyorum doğan güneşi.
Aydınlıktaki bu karanlık yüreğe dayanamıyorum.

Ilık nisan yağmurlarında ıslanmayı,
en yüksek kayadan denize balıklama dalmayı,
soğuk kış günlerinde kartopu oynamayı,
Yanlız akşamlarda ağlamayı severdik.
Meğer yanlız değilmişim
Sen varmışsın şimdi farkına vardım.
Şimdi seni arıyorum sen yoksun.
Bense senin yokluğuna dayanamıyorum.

Arkadaş ihtayacımız yoktu.
Kimseyi bulmasak seninle giderdik sinemaya,
Otobüste seninle konuşur,
her yolculukta birdaha tanışırdık,
İki kişilik yer yoksa bir koltuk yeterdi.
Sen benim kalbimin içinde,
ben de senin avutuculuğunda yer bulurdum.
Şimdi kendimi koyacak yer bulamıyorum.
Neolur gel içimdeki ben,
Ansızın çal gönül kapılarımı.
Tekrar yüreğimdeki makamına yerleş.
Çünkü sen yokken,
ağlayamıyor,
gülemiyor,
yönümü bulamıyorum.
bitirdi bu şaşırtmaca beni yeter artık
yeter dayanamıyorum.