Dayanamıyorum Şiiri - Yakup Günel

Sesi gelir kendi gelmez bana,
Bu yürek bir hâl oldu yana yana.
Söndüremiyor hiçbir kuvvet içimdekini,
Dindiremiyor kimse şu acımı.

Ne zor şeymiş bu:
Katlanabilmek.
Daha da zoru dayanabilmek...

Anladım artık olanları,
Dinledim herkesten teker teker tüm yalanları.
Çekildim köşeme her zamanki gibi,
Sanki olanlar benim için çok yeni.
Her geçen gün şu içimdeki katlanır durur,
Olmadığı zamanlar da şu yüreğim kurur.
Olduğu anlarda da zaman adeta durur.

Ona bakabilmek...
Onu hissedebilmek ne güzel bir şeymiş.
Şu mükemmel hisler,
Ruhumu ince ince okşar.
Aynı zamanda kamçılar da ruhumu,
Dayanabilmenin getirdiği acı.

Uzaklara dalarken birden gelir aklına,
Bir damla gözyaşı süzülür sol yanağına.
Herkesi ona benzetmek,
Ve de onu kimseye benzetememek...
Çelişkiler içinde kaldı durdu zihnim.

Yüzünde hafif bir tebessüm olur da kalırsın,
Birden gelince aklına yalnızlığı yaşarsın.
Niye diye sorarsın kendine,
Vurursun başını bir o duvara bir bu duvara.
Zarardan başka gelmeyecek bir şey,
Ve de o...

Alır aklıni başından bir daha gelmez,
Kandırma artık kendini o seni hiçbir zaman sevmez.
Saçma umutlarla dolan zihninin kırıntıları...
Dökülür üzerine karartır dünyanı.

Sisli bir perde çekilmiş de kalmış gibi adeta,
Hani nerde o renkli dünya?
Nerde o uçuşan kuşlar?
Nerde açan rengarenk çiçekler?
Niye her şey siyah beyaz gelir ki bana ?
Yüreğim de kararıyor her an yana yana.
Zihnim durdu adeta,
Dayanamıyorum artık bu acıya.
Dayanamıyorum...