Dayanamıyorum Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Aynaları hep ters çeviriyorum. Kendi yüzüme baktıkça zaten
neden sevecekti ki dediğim için.
Bakın yüzümü çevirmiyorum hâlâ. Aynayı çeviriyorum.
Bugün evdeki aynaları çevirdiğimin son günüydü.
Her şey bitmeden önceki son gün gibi evden çıkacak, otobüse
binecek, mesaime gidecek, sonra…
İşte her şey o gün gibi olmayacak çünkü ölmüş sayılırım.
Ben de kendi çapımda ölmüş sayılırım Bekir!
Vasiyetim okundu, emanet eşya poşetindeki birkaç parça hatırama
bakılıp ağlandı, bana dua edildi. Elveda denildi. Koca 4 saniye
kalbim bile durmuş.
Ben de kendi çapımda ölmüş sayılırım. Hem de bedenen.
Hiçbir şey gelmiyor içimden. Ölmek dâhil hiçbir şey.
Öylece durup duvar seyretmekte dâhil Bekir.
KOSKOCAMAN BİR HİÇ-BİR-ŞEY.
Bu sabah annesinin cenazesinden dönen biriyle dertleştik biraz.
Günler sonra ilk defa uzun uzun konuştum. Sırf o koca derdi
dinlememek için konuştum. O kadar yandı ki canım, dert
duymaktan korktum.
Ve ben yine her zaman ki gibi,
Kahretsin ki yine her zaman ki gibi,
Yani bir şekilde her zamanki gibi,
Korktuğumdan fenasıyla karşılaştım.
Annesini daha yeni toprağa vermiş, hıçkırığı daha beni dinlerken
dinmiş, derdiyle gözümü korkutmuş herifin biri,
Bana nasıl dayanıyorsun dedi.
Sen nasıl dayanıyorsan dedim o duvara çarpmamak için.
Beni geç dedi. Beni geç. SEN NASIL DAYANIYORSUN?
ULAN DAYANAMIYORUM.
ALLAH BELANIZI VERSİN DAYANAMIYORUM.