Dayanamam Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

Acı bir kahve gibi, kırk yıllık hatırı vardı sevginin
Neşesi hüznüyle yaşadık
Gün be gün.
Kır kahvesinde paylaştık bir simidin yarısını
Susamları kapışan martıları kıskandık
Bizim özgür yanımızdı onlar
Bir bardak çayla ısındı yüreklerimiz
Çay kaşığının tıngırtısını dinlerdik müzik yerine
Her seferinde
Uzaktaki gemiye yüklerdik umutlarımızı ve
“O” umutlarımız gemide halâ
Geri döner mi bir daha?

Dumanı üstünde simitlerin
Buram buram hasretin kokusu yayılıyor
Kır kahvesine
Hasır örgülü taburede
Çay kaşığının sesinde bozuluyor sessizliğim
Yıllar önceden kalmış alışkanlık ve
Elimde erimemiş iki adet şekerim
Çaresiz baka kalıyorum
Yolcu almadan ayrılan geminin arkasından
Yine umutlarım umudu kesiliyor
Kaç sefer bekleyeceğim gözlerim ufuklara dalarken
Kaç sefer sökülecek yüreğim yerinden
Kim bilir hangi baharların yağmurusun
Hangi kurak gönüle sepken.

Beni ve seni
Yani bizi terk edip gittikten sonra
Sana çıkan yollar geçit vermedi
Bilirsin ne çok sevmiştim
Şimdi; seviyorum desem, neye yarar?
Belki bir gün…
Bir gün, umuduyla yılları devirdim
Bir yudumda bitirdim seneleri
Zemheri yaşadım sensiz dört mevsimi.

Yüreğimi buzullara sürgün ettim
İçten içe her gün eridi sevdam
Ziyanı yok
Sesin hep kulağıma değip, teğet geçiyor ya
Yetiyor bana
Gecelerimin üzerine hayalinin perdesini örtüyorum
Ara sıra
Çekiyorum özlemlerin kepengini
Yollarını kesiyorum sabahların
Yalnızlığımın sırlarını vermiyorum gelen geçene
Ulu orta anlatmıyorum seni
Yüreğimin kapısında nöbet tutuyorum
Gözlerim yorulana kadar.
Benden başkası ulaşıp dokunamasın
İzin verme kıyamam
Kırılıp incinirsen ölürüm de dayanamam

Gamze YAĞMUR
04/10/2013