Dayan İnsan Şiiri - Abbas Paksoy

Bir yokuş, beş yokuş, gayretle derken.
Darbe üstüne, tekrar darbe, yerken,
Daha, çekecek çile’lerin varken.
Yokuşun bitmez, dayan insan dayan.

Kabahat sende değil, kader’inde.
Neler var kine, senin keder’inde.
Beterin, beteri olmuş, berinde.
Nefes’in gitmez, dayan insan dayan.

Bütün insanlar, gizem’lerle dolu.
Çok zaman, kötüye gitmiştir yol’u.
Hepsi de, Allah’ın harika kul’u.
Kader’in yitmez, dayan insan dayan.

Şükre, zikre, vaktini çokça ayır.
Her fırsatında, bolca eyle hayır.
Daim, nefsi’nden başkasını kayır.
Sevabın batmaz, dayan insan dayan.

Asla bilemen, ölümün gününü,
Mevla’ya çevir, gönlünün yön’ünü.
Kötü insanlar, duymasın ün’ünü.
Zalimler çatmaz, dayan insan dayan.

Takdir ilahi, doğmuşsun bir kere.
Hayat’ın bitecektir, vere vere.
Sakın ha, bulaşma bela’ya, şer’e.
Kudretin yetmez, dayan insan dayan.

Beden’ini, kabir’e yatırmazsan,
Ruh’unu da, mahşer’e götürmezsen,
Paksoy’umu, günah’a batırmazsan.
Mizan’da tartmaz, dayan insan dayan.