Dayan Gönül Şiiri - Esat Anık

Aşkın âteşi vurup, şu sinemi dağlarken.
Dertler ayyuka çıkıp, hicran ile çağlarken.
Gün be gün feryâd edip, gece gündüz ağlarken;
Çektiklerin yetmedi, biraz daha yan gönül.
Sen nelere dayandın, buna da dayan gönül.

Sevda dedikleri şey, benliğinden geçmektir.
Rahatından tavizle, zor olanı seçmektir.
Sevgilinin elinden, zehir olsa içmektir;
Sevdiğinin kabı ol, rengine boyan gönül.
Sen nelere dayandın, buna da dayan gönül.

Ayrılık acısıyla, her an yıkılan oldun.
Kendini feda edip, bir de bıkılan oldun.
Üstelik lâkâbına 'deli' takılan oldun;
Hicranın en hasını, içinde duyan gönül.
Sen nelere dayandın, buna da dayan gönül.

Şu üç günlük ömründe, neler neler gördün sen.
Her mihnete katlanıp, ' seveceğim ' derdin sen.
O 'Sevgili' uğruna, ateşe de girdin sen;
İbrahim'in yerine, kendini koyan gönül.
Sen nelere dayandın, buna da dayan gönül.