Davut Şiiri - Fatih Hüseyin Nanelidere

Hey be koca Davut,
Karanlıkta patlayan 7.65 demir,
Bir damla kan ve kuytu bir son,
Özlem, umut, az buçuk yoksulluk.

Adın lazım değildi mezar taşına
Kondu başlı başına
Üç beş ayyaş, bir ben, bir de sirke camii imamı...
Kırıkkale'ni bulamadık,
Çaçarozun biri kaptı kaçtı herhal.

Ben bugün çekmeye giderim
Bir kadehte senin için deviririm
Madamın kızlarınıda senin yerine öperim.

Sabahleyin karakoldan çağırdılar; ben zil, ben zurna
Nerde sabahladım bilirmisin; bodrum limanında
Hani şu 'gavur' karılarının plajında
Böyle giderse
Ben yarın yanına varırım...

Kollarım aşağıda ama başım hep yukarıda
Bu da yeter bana
Bu da yeter yıldızları saymama...

Liman şimdi ışıl ışıl
Palikaryanın sesi geliyor adalardan, içmişler
Eh Davut bana yol göründü
Ver elini memleket...

Bir akşam varırım yanına
Belki de şimdi
Zor belada olsa
Kan ter içinde olsa
Vurgun da yesem, dibe de vursam
İt de dalaşsa, baykuş ta ötse.

Bir akşam yanındayım
Kül olmuş ateşlerim
Yangınım ve yüreğimle
Azgın dalgalara bir korkunç set çekip
Yükselen yokluğun hasretinden geçip gelirim...