Davul Tozu, Minare Gölgesi

Çokları sanıtor ki oyun için bu dünya,
Ne kadar boşa atsa yine çıkar doluya,
Bilmezler ki bekliyor pusuda Hanya, Konya,
Bir gün düşünecekler kaşlara yıkıp fesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Çok zanneden mevcud ki; okursa adam olur,
Biryerleri bitirip yağlıca işler bulur,
Geçip masa başına dağlar gibi kurulur,
Ne bilsin ki açlıktan çok kokacak nefesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Bazısı sanıyor ki; çarşı-Pazar ucuzluk,
Bilmiyor ki dünyada var ne kadar kuduzluk,
Bir dilim ekmek için her yerde bir domuzluk,
Dağlardan düze inmiş haram yerin efesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Bazıları çalışıyor akşam, geceyarısı,
Sanıyor onun olur tüm dünyanın yarısı,
Bilmiyor ki olacak tencere satıcısı,
Çünkü bir gün kalacak kursağında hevesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Kimisi seviniyor bez almış da bir metre,
Bilmiyor ki sevincin anahtarı kimlerde,
Sanki ömür bitmezmiş hep hiyleler biter de,
Uzaktan hoş geliyor nedense davul sesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Bazısı umuyor ki açılacak her kapı,
Bilmiyor ki elinde kalmış baltanın sapı,
Eller çoktan çıkarmış bize ait hesabı,
Saklanmış kılıflarda minarenin kendisi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Kimi hala uykuda, terelellim peşinde,
Sanıyor bozukluklar düzelecek bir yerde,
Çekmiş gerçeğe karşı yüzüne kara perde,
Oysa feryat olacak şimdiki inlemesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Ölenler sanıyor ki; dirilsem iyi olur,
Şu dünyanın lezzeti ancak şimdi bulunur,
Ölü nerden bilsin ki kokmuş teknede hamur,
Her ne zaman dirilse gelir geri gidesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

Barlıoğlu yürekten, candan öğüt veriyor,
Rahat yatın ölüler, burada helva yenmiyor,
Bir kuru ekmek bulan zorlukla geveliyor,
Her şey ortada işte, yoktur bunun ötesi,
Bir avuç davul tozu, bir minare gölgesi.

(DAT DARA LİLLİM isimli Şiirsel Gülmeceler 'inden > 51-53/100)