Davetiye Şiiri - Cuma Yüksel

Sözcüklerim intihar edecek...
Cümlelerim evlat acısı ne demekmiş,
İşte o gün hissedecek...

O gün diyorum,
evleneceğin günden bahsediyorum...

Düşünmesi bile abes,
cenaze merasimi gibi...
Ürpertici...
Soğuk...

Kör olmayı isterdim mesela o gün,
ya da bir trafik kazasına kurban gitmeyi...

Daha da kötüsü,
o gün geldiğinde,
sen bana da düğün davetiyenizi yollamayı düşünürsün belki,
hatta düşünmekle kalmaz yollarsın,
bir yakınım aracılığıyla..

Kapım çalınır o gün,
kötü bir şeyler olduğunu sezer kalbim,
pervasızca...
Kapıyı açarım,
bir zarf tutuşturulur elime hunharca.
Zarfı açarım.
Ve ellerim morg soğukluğunda,
donar kalırım..

Ve yakınım dediğim kim varsa şu hayatta,
en uzağım olur o dakikadan sonra.

Davetiyede,
sen ve o ademoğlunun adını görürüm.

Olamaz.
Yok.
Hayır.

Tıpkı az önce yukarıda kullandığım gibi,
gereksiz sözcük kullanırım ömrümün geri kalan tüm kısmında.
Şayet ömrümün geri kalan kısmı varsa,
gönderdiğin o davetiyeden sonra...

Üzgünüm..
ama,
uzatılamaz bu şiir daha fazla...

Yoksa şeytan secde etmeye kalkışacak,
toprak kokan aşkımızın karşısında...
Ve Allah kıyameti erken koparacak,
hiç bir neden yokken ortada!
...
Hadi çıkar ağzındaki şu cehennemi..
...

Hissetmemem gerek,
ama hissediyorum..
evet dedin sanki,
duyuyorum,
Ve katilim ayağına basıyor tam da şu anda...

ve sen gülümsemek zorundasın yanındaki adama,
anlıyorum seni merak etme.

(sen de artık beni düşünme,
unut.
mutlu ol.)

...

Söz verdiğimiz gibi,
evlendiğin gün, ben de evlenmeye karar vereceğim demiştim.

Hatta...

Tam da şimdi,
misilleme yapıyorum sana.

Sana ulaştırırlar mı
davetiyemi,
bilmiyorum..

Ama şu an,

Davetiye çıkarmaya gidiyorum,
ölüme! ....