DAVET Suvari Gönül

Suvari umutlar...
ve sulh akınına çıkmış deli bir gönül
var olma telaşının en son deminde,
ki yitirip özveriden gayrı olan tüm serveti
yüreğimde efsunlu bir sevda
ve gözlerimde Ömer’in adaleti.
Silkinip atıversem bütün öfkeleri üstümden
sonra her mevsime bir destan dökse inayetim,
kavuşmanın özlemiyle ateşe düşmüş anılar,
suvari umutlar...

Ve acı ...
korsanı olmuş hayal ufkumun
sarıp sarmalamış avare sabahlar geceyi
kucaklayıp bir başımalığımı
kucaklayıp sonra vuslata uzanan karanlığı
kanrevan içinde kalmış gözlerimden dökülen her damla yaş
ve her solukta aşkı zikreden bedenim
suvarin olayım; yollarında ölemedim.

işte tecelligahım, sevda mabetim,
gönülde ittifak kurmuşş hissiyat
ve seninle yaşanır inan; Venüste, Mars’ta
dünyada seninle ranalaşıyor hayat
sar...
kollarınla sar, kudretinle sar
firakın bağrında yanan öylesi bir köz,
killenmiş topraklardan oluşmuş bu bedende
bir damla suya ravi yüreğim
bütün denizler sana varır her demde
bütün nehirlerin kavuştuğu sensin bilirim...

Suvari gönül! ...
öyle bir yangınla yanmalara doymadan
ve ıramışlığın üzerine çekilen bentler
Gel hadi...
duy ki senin için davet çıkarmış mabetler....

2004