Davet Şiiri - Ozan Olgaç

Düş yolculuğunda paylaşılmış saatlerdi hepsi sadece.

Uyanıldığında kabusa yenik düşmenin verdiği korkunun ardından yaşanan, yüz kızartıcı rahatlama ile geçen vakitlerde, düşünülen sadece; farkında olmadan neler yapıldığıydı.

Kendinde değilken yaptıklarını açıklamaya gerekte yoktu oysa...
Hayaldi ve bitmişti.
Gerçek yaşamın en kargaşalı zamanında oldunduğu hatırlandı birden.
Saate bakıldı.
Geç kalınmıştı varlığımıza sunulan 'huzur' senaryosunun, bize ait repliğine.
Telaşla kalkıldı yataktan.
Ardımızda bıraktığımız dağınıklığı hiç umursamadan çıkıldı sahneye.

Neden rötar yapıldığının farkedilmemesi için,
yaşanılan suçluluk duygusunu bastırabilmek için,
daha bir ciddiyetle sarmalandı 'hayat'

Düş sona ermişti artık.
Yapılacak şey hep aynıydı.

Ben seninle yaptığım paylaşımları sevdim aslında,
daha yoğun yaşamak arzusuydu bizi uyandıran.

Kalkmasaydık ne olacaktı?

Kızarlar mıydı bize rötar yaptığımız için?
Kalkmasaydık, kovarlar mıydı bizi hayattan?
Yüreğimde çınlattığın uyarı tonu olmasaydı bunu öğrenmek acı verir miydi ruhuma?
Bilmemek daha güzel sanırım, bilmemek daha kolay.

Şimdi saatim gelince yine uykuya dalacağım.
Panikle ardımda bıraktığım dağınıklığa uzanacağım, düzeltmeye gerek duymadan, yaşadığım duygu yoğunluğuna yenik düşerek.

Rüyaya dalmak çok zor olacak bir kaç gece.
Yatak... Eskisi gibi olmayacak... (Kokun hala orada olacak)

Düşüme ortak olduğun için bir rahatsızlık varsa içinde, hatta bir pişmanlık.
Elden ne gelir ki?

Bilmen gereken tek şey var aslında;
O düşü benden başka hiç kimse görmedi, bizden başka hiç kimse bilmeyecek...
O halde gel hayattaki rolümüze kaldığımız yerinden devam edelim...
Sen benim seyircim ol..
Ben senin...