Davet Şiiri - Erhan Nar

Hatırlar mısın, bir tanem,
gelip de, çiçekleri sevdiğini.
Haykırışın, hiç aklımdan çıkmıyor,
Sevmek için,
attığın adımlar...

Unuttun mu yoksa,Onların, hala yaşadığını...

Sularını değiştiriyorum,devam etsinler diye...
Senin; kadife çiçeklerinden,daha yumuşak sesini duyuyorum onlardan...

Ne kadar güzel bakışın vardı farkında mısın...
Gözlerin; imza bırakmış üzerine,
hala,o imzalara doyamıyorum izlemekten.

Aralarından,birden, yapraklarındaki suya, takılıyor gözlerim...
içmek istiyorum,
sanki, senin içip de yarıda bıraktığınmış gibi...

Konuştuğun sözler, hala yansıyor üzerlerinden,
tekrarlayıp duruyorlar bana.

Tıpkı iki vadi arasında, derinden yankılanan bir ses gibi...
heyecanlandırıyor beni.

Her gün; her saniye,
konuşuyorum, çiçeklerinle.
Seni anlatıyorlar, bana.

Bakışlarındaki canlanmayı,
renklerin tümünü, ayrı ayrı.

Oturduğun koltuk hala sıcaklığı ile duruyor,
hep gidip aynı yerde, sohbet ediyorum,seninle...

Sen gelmeden önce; hepsine tembih ettim, sıkı sıkı,
hiç kimse incitmesin diye.

Onun için;
geldiğinde hepsi şaşkındı,sana karşı...
Anlattılar bana, ne kadar güzel bir melek olduğunu...

Hepsi senin,
Gözlerini,saçlarını,kirpiğini,kaşlarını,
yanaklarını,dudaklarını,ellerini,
çok sevmişler,ne harikaydı diyorlar.

Oturduğun koltuk; elbisenin kokusunu,
teninden gelen miski, üzerinde tutuyor,
Saklıyor hala...hatıran kalsın diye.

İncecik belin...bedenindeki zarafet...
konuşmandaki inciler...çok etkilemiş,kendisini.

Baktığın aynalar, incecik kaşlarının,
zülfüne değişinden bahsediyorlar.
Bambaşka bir göz,Bambaşka bir bakış...
Kirpiğine vurulmuş, hepsi.

Kokladığın güller;
Onlara bıraktığın sırlarından birisini söylediler,

İstediğim her şeyi iletebilirlermiş bana,

Ne dediler; biliyor musun?
Sana; bir gül verecekmişim
anlatacakmış her zaman seni,

Hani;
ilk eline aldığın, kırmızı gül,vardı ya! ...
Sana söyledi mi, bilmiyorum;
her zaman,seni takip edip,
bana,haber yolluyor.