Tek başına gidilen bir yolculuğun ortasında
ayağın takılıp da tökezlediğinde
küfredemiyorsan,
kendi karanlığından korkuyorsundur.
Yolculuğunun en yorgun yerindesin.
Tutmak istemiyorum ellerinden.
Gece yolculuğu kendi tercihindi,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta