Davet Şiiri - Kemal Yavuz

Tek başına gidilen bir yolculuğun ortasında
ayağın takılıp da tökezlediğinde
küfredemiyorsan,
kendi karanlığından korkuyorsundur.
Yolculuğunun en yorgun yerindesin.
Tutmak istemiyorum ellerinden.
Gece yolculuğu kendi tercihindi,
güneşi aydınlatamam.
Karanlık gizlesin seni, izlerini yağmur,
Kaç, kaça bildiğin kadar!
Nereye kadar kaçarsın? …

Bence,
Aklını başına devşir
ve özgürce küfret,
hazır böylesine meçhulken…

Avuçlarda bereketlenen,
uçsuz bucaksız gelincik tarlalarına,
korkmadan bakamadılar,
rengi karanlık gözlükleriyle,
cesaretleri bir nebze kırıldı.
Bir nebze daha sen gelince kırılacak…

Ortaçağın karanlığı puslu
Puslu havalardan hep ürpermişimdir.

Altı satırlık aydınlığın koynuna
Kendini savur hiç düşünmeden
Gör, bak,
aklın ve bilimin dengeleyiciliğinde
dengeni kuracaksın…

Gecenin sessizliğine beklerim seni.
Yıldızlardan başka bir şey yok
Issızlık sığmaz ara sokaklara
Bir devriye arabasındaki polislere görünmeden
Siyah tepelere giderek
Kibirle bakarız şehrin ışıklarına
Belki birkaç ampul patlatırız
Koca bir şehirde her hanede bir öykü var
Sözcükler var kapı önlerinde,
kullanılmış,
Sözcükler var naftalinli çeyiz sandıklarında
İstersen her birini kullanırım,
sana anlatırım öyküleri.
İstersen sen koyarsın her öykünün ismini.
Sessiz bir gemi beklemekte limanda
Gel
Ay yükselecek az sonra
Birkaç yıldız sönecek
Gel ki, ıssızlık doğursun seni…

Gelirsen
Seninle
Heyecanlanan
İçi içine sığmayan
Koca bebeğin
Gülecek
Korkarak tükettiği zamana inat…
Gel ki, bize ait öyküyü yazmak için fırsatımız olsun…