Davet Şiiri - Mustafa Karakeçi

Akşamüzeri güneş batmakla batmamak arasında gidip geliyor
Ne kadar benziyoruz diye düşünüyorum güneşle
bende unutmakla unutmamak arasında gidip geliyorum..
O turuncu mavilikte deniz kenarında oturuyorum,
Denizin sesiyle içimdeki sesin düetini dinleyerek…
Gözümden düşen son yaşı da elimin tersiyle itiyorum
Yüzümde yavaş yavaş beliren tebessümle derin bir nefes alıyorum.
Olsun diyorum seninde canın sağ olsun…

Senin canın sağ olsun...

Hava kararıyor artık her şey yavaşça karara karara kayboluyor.
Gördüğü şeyler azalınca, insan daha bir güçlü oluyor
Elimdeki biradan bir yudum daha alıyorum
Az önce yüzümden aşağı ittiğim gözyaşının yandaşları geliyor arkasından
Bir iç çekiyorum derinden birde yudum arkasından.
Olsun diyorum, sen ağlama, ben şarkılara türkülere inat ağlarım
Yalnızca bu gece değil kalan ömrümce ağlarım
Dedim ya sen ağlama, ben ağlarım.

Gece geliyor o korkunç çığlıklarıyla, bir yıldız göz kırpıp gel yanıma diyor
Nasıl gelirim ben oraya nasıl çıkarım o kadar yükseğe?
Gecenin sesi cevap veriyor kurtul ağırlık yapan bedeninden,
Bırak kendini bana, bir bakmışsın uçmuşsun başını döndüren yükseğe
Bu davete şaşırıyorum, düşünüyorum.
Son kalan yudumumu bir hamlede içiyorum
Olsun diyorum Ben senin yerine kaybolurum
Sen yaşa her şeye inat yaşa
Olmasını istediğin her şeyi yaşa, benim yerime de yaşa
Çünkü ben gidiyorum…
Ve gecenin davetini kabul ediyorum…