Dâvâ,Yaşamak Dâvâsı... Şiiri - Ulvi Ziya

Medetsizler sahrâsında terkedilmiş atlar gibi...
Hoyratça,ayaklar altında çiğnenmiş otlar gibi...
Ezik,yenik yaşıyorsak,kime şikâyet edelim;
Çabamızı heder eden,kaderimizin sâhibi...

Eğer köle edilmişsek denî dehrin nâmerdine...
Mümkün değilse rastlamak bu zamânın bir merdine...
Baht utansın,şeytan gülsün,direnç onu engellemez;
Silâh yoktur,düşmanlar çok,herkes düşmüş can derdine...
Kuzu iken kurt olsak da kıra kıra sonu gelmez...
Her gün nice kul eklenir kalleşlerin adedine...

Kitap der ki:
Bir damlasın bu âlemde,buharlaş,denize karış...
Nefsin senin düşmanındır,onu öldürmeye çalış...
Katlan,sabret her cefâya,ol ölmeden evvel ölü;
Gel,vahdetin sırrına er,her çeşit düşmanla barış...

Hayat der ki:
Ne durursun be avanak,şu âlemin hâline bak...
Gayret eden kazanıyor,en doğrusu çalıp çırpmak...
Bak,uyanıklar baş tâcı,sessiz sâkinler umacı;
Bu dünyâda en zevkli şey, hep kâr etmek,zengin olmak...

Dinî eserde yazılan dünyâ gerçeğine uymaz...
Zevkin deryâsına dalan âhiret kelâmı duymaz...
Velhasıl,bir curcuna,bir kıyâmet,sürer de gider;
O,birine îmânsız der,öteki de ona aymaz...

Her sebeple kirletilir,çürür dünyânın havâsı...
Terâzi hep yanlış tartar,ahrete kalsın dâvâsı...
Harâmiler, hırs içinde parsellerken dört bir yanı;
Tâlihten medet umanın,bulunmaz yurdu,yuvası...