Dava mı Vefa mı? Şiiri - Said Toprak

ATLÂL(*) ’A DAVA

Bırakmaz hiç gam suyuna bulanmış atlâl beni
İçinden çıkamıyorum ağına düştüğümden beri
İmdi söylemek istiyorum uyandırma sevenleri
Yokluk aleviyle yanarken yok edemedim seni

Kadıya giderek davacı olmak istedim senden
Aziz Mahmut Hz dedi aşkın kendisi dava zaten
Hüdâyî Hz.’leri tanığın var mı manâ âleminden
Uyuyamıyorsun çektiğin cefa ayrılık yüzünden

Gerçekten derinden yaralamışsın beni meğerse
Dost düşman derdim bilmez ya halime güler de
Ab-ı Hayat suyunun o kaynağını bulursam eğer
Hidayete vesile olmuşsan çekilen her şey değer

Bilme çektiklerimi ki sen de üzülmeyesin diye
Her gün birkaç saat hasbi-hal ediyoruz seninle
Uzaklardayım ama şunu bil kalbim o ellerinde
Belki ölümü daha çok seviyorum seher yeliyle

Gönülden gönüle giden yol var derler ya eskiler
Ayrılık ateşinde yanmayanlar visâli ne bilsinler
Hep dediğim gibi nasipse kavuşur can o canana
Dakikalar geçmese de kader hükmeder zamana

Köyün delisi olmak kolay değil ki ne dese yeri
A sen gönlünü ferah tut olmasa da henüz seferi
Ciğerini yakar kavurur gelmeyen hicret günleri
Sabrın sonu selamettir göklere ağan o gönül eri

Ne dersin abartıyor muyum güzelim gene biraz
Galiba gelmedi dünyaya senden sonra tatlı kiraz
Nefis ve hevâ yüzüne birlikte toprak atsak az az
Aşk seli sürükler sözü buraya çağlamadan olmaz
İsterim ki mezatımın üstüne iki kişiliktir sen yaz

(*: Sevgiliden arta kalan hatıralar,
birlikte gezilen yerlerdeki çer-çöp)

SAİD TOPRAK