Dava Adamı Şiiri - Yusuf Çeliktaş

Toplum denen enkaz
İnsan yıkılmışlıklarının toplamıdır .
Yüreğimden düşüyor aşkın kumrusu,
Savaşın kartalı çakılıyor yerlere…
Matbu hikayeme fuzûlî bir hobi,
Keyfi bir uğraş gözüyle bakılıyor…
Gelişi güzel alolar arasında
iskan ediliyor değerli neyim varsa…
Güneşin doğmasından başka anlamı olmayan
sabahlara uyanıyorum.
Beni duyacak bir kulak aranıyorum
vefa yoksunu insan ilişkileri arasında.
Enkazın altında bir boşlukta kalan
sesi kısılmış umuda dayanıyorum.
Düstursuz akşamlar biliyorum
kararan bir gök gibi ürkünç,
inleyerek bir gece gibi inen göğüslere.
Ve destursuz değişimler yaşanıyor,
ben çocuklarıma baktıkça.
Ben baktıkça Anadolu’lar düzleşiyor,
sınavsızlaşıyor okullar ben sınavları kazandıkça.
Ben yaşadıkça ölünüyor…

Telefon ekranlarından dağıtılan
grev broşürleri etki etmiyor
çağımın gerisinde kalan aydınlara…
Kanırtarak çıkarıyorlar içimizden vicdanı
Bir çocuğun yakılması normal!
Öldürmemeli kimse boynuzu için bir gergedanı,
Kırımdan Kiev’den haykırışlar var megafonlarda…
Kablosuz kulaklıklar damar damar Rus düşmanı(!)
Urumçide iftar,
Âli devlet menfaati argümanı
Kafatasçılar koltuk ölçüyorlar bu gün,
slogan bile atmıyorlar…
Devrimciler sanat kafelere sürgün…

Nutfe kokulu koltuklardan dirijan,
Toprakla bağını kesmiş çocuklardan
Hak davaya militan yaratmak istiyoruz.
Sahte okumalar, içi boş kitaplar var cephanemizde…
Tırnakları kesilmiş kediler,
Laboratuvar fareleriyle oynuyoruz sınıflarda
Miyavlamalarımız sevimlileştikçe
Göbeğimiz büyüyor…