Dava Adamı Şiiri - Bilal Yavuz Şiirleri

kalemini âsâ diye kuşandın, kağıtlarını sahra

mahşerî bir sükûnetle haykırdın çağın sadrına

iki parça cama sığmayan o canlı bakışlarında

yaşama sevincin gibi serpilirdi müslüman coğrafya

bilirim düğünün bugün; Aliya’ya selam söyle Akif abi

de ki her belde şimdi Srebrenitsa inananlara

öyle yalnız bırakıldın ki şu hakikat davanda

ilk nefesini alır gibi verdiğin son nefesinde bile

takdîri bir başına karşılamak düştü nasîbine

bir ömür çabaladın; çarpıştın Leylâ uğruna

sonunda Halid bin Velid gibi göçtün şehâdet aşkıyla

Malcom’a selam söyle abi; Basayev’e, Ahmed Yasin’e

bil ki yarım kalmayacak bu çağrı battal yüreklerde

haleflerin muştular serpecek mahzun makberine

şimdi bir Âsım’ı olarak; Mehmed Âkif’e selam söyle

gözlerim durmuyor Akif abi, dinlemiyor mantığımı

Zarifoğlu merhûmun serçeleri zikretsin toprağında

-dünya ne kadar da fânî- dercesine yaşadın, gittin

Sezai üstad gibi devişi oldun kentin, kesilmedin

gelseydi elinden; şuûr için cihânı belgesele çekerdin

Arakan’lı çocuklarca, Bosna’lı annelerce rahmet sana

komşu eylesin Rahmân; Metin Yüksel’e, Seyyid Kutub’a

Kudüs’ü bileğinde saat diye taşırdın Pakdil gibi

görmese de gözlerin, îmânın gördü hür Filistin’i

emâneti savaştığı emîn elçide olan kureyş misâli

öyle edebliydin ki; hayran kaldı hakkın hasmı dahî

velî eylesin Rahmân; evliyâsına seni Akif abi

Ömer’in, Ali’nin, Fâtih’in kalbine yoldaş etsin kalbini