Daüssıla bandırma Şiiri - Asya Gülgün Özkan

Daüssılabandırma

Köşe başında güne inat direnen, taş fırın
yıllara dayatan birkaç apartman
birinin penceresinde gelmiş geçmiş en güzel kadın
tığında dantel, adının zarafetinde hala inciler dizili..
gözlerinde sönen,
yüreğinde alevlenen kördüğüm ilmekler
saçlarında yıllanan aklar…
aklımda hala o alımlı tavrı…

Kırık dökük, eskilerden kalma
derme çatma, kaşları çatık ama
sofasında hüzzam makamı yankılanan
verandasında sardunya kırmızısı gölgeleri ağırlayan ev
pencere önünde oturan etliye sütlüye karışmayan
ancak
rakısına asla buz koydurmayan çingene adam…
aklımda gözleri dalgın hala…

ve delikanlılar geçiyordu kapıların önünden...
uzunundan kısasından
mavi gözlü,
yeşil gözlü,
kahvesinden..güleç
yüzlerde hüzün göz ardı edilen
kahkahaların arasına hıçkırıklar saklanan
bana mısın demeyen tavırlarla
gün ola ana avrat düz giden..

dolgunundan, sıskasından
kırıtkan adımlı
fettan göz süzüşlü
fingirdek gülüşlü
saçlarında bakir düşlerin
ellerde ilk heyecanın
masum öpücüğü
gönül alıcı, sevda tutuşlu dokunuşlarla
salın salın salınan edalarıyla
genç kızlar geçiyordu kapıların önünden…

Bir başka havası vardı sokağın,
bir başka tavrı..
en babasından,
en hasından..

Ucuz diye alınan
bir kolu kırık
başı kel oyuncak bebek
parmaksız marangoz Mehmet amca
arabacı Hüseyin’in tekeri
komşu Mübeccel teyze’nin çoktan yaşlanmış
aklımı çelen bıçkın, Harun oğlu
aldırmayın siz bana
sallayıp kadehi şeytan uçurtmalarına
suskun,
kırık bir bakış attım
sokağımdaki adımlara

Divane bir evvel
acısı kıvrak yarın
son kez tanıklığında bir mavi şehrin
geçmiş hatıralara uzanarak
görüntüsü unutulmuş balıksırtı yüze
hırpalanmış tebessümü takınıp
uzun zaman sonra gelen
hatıralar salatasının nostaljisine
bandırdım, kandırdım gönlümü...

loda/ geçermiş kapıların önünden…./ bir varmış, bir yokmuş/ varlığa yok, yokluğuyla çokmuş...