Datça ve nora... Şiiri - Zafer Zengin Et ...

ismi ne seda 'ne de ayşe falandır
işte o son gören yakındır
kaç kişisiniz bilinmez
pamuk şekeri herkese söylenir
nora'nın hatırına
fazladan birde tartıcı çocuğa

meydanın yanında
yanan bir park lambası varsa
dibinde 'tartı tartı' bağıran çocuk
yanağından öptüğü yangındır
sormayın ismini
önüne eğer başını
yeni gelinler gibi utanır
bana sorarsanız
adı ya mustafa ya da ilhandır
nora öptüğündenmidir nedir
o da oğlum sayılır

yaz bitip gölge erken düşünce şehre
yamaçlardan düşer gri perde
çullanır limanın üstüne
tekneler gelir bir bir
yorgun ağır
mavi sarhoş kimilerince
halatlar çapalar
yer bulamayanlara manevralar
her ses orada nora'yı anlatır
geriye iki satır
bir kırık kalem kalır

sizin şiir yazdığınız masalarda
onun hatıraları kaldı
giderseniz ege ile akdenizin birleştiği yere
bir demliçay şöyleyin
keyfinizde yerindeyse
bir nargile söylersiniz kendinize
meydan kahvede
köz hazırdır herkese
çıplak bacakla yakın durursanız
rüzgar ateşide verir size
ne zaman 'can baba' dense
aklıma gelir
özlerim datça'yı
yakarım sigaramı
dinlerim nora'sız kalan zamanı

akşama doğru yedi sularında
begonviller arasından sıyrılırsa bir köpek
ve düşerse bir çocuk anne önünde yürürken
yaşıda iki üçlerde ise eğer
yanı başınıza kurulur rüzgar
karşınızda sergi salonu
bir yanında sütun başlıkları
beyaz renk duvarlar
betona yaslanmış kumsal
oltalar boş şişeler
beyaz saçlı yerliler
palmiyeler sarmaşıklar
günün yittiği zamanda işte
hepsi öyküsünü anlatır
norasızda olsa
yaşanır zamandır

duş alınmışsanız
tuzundan arınmak için denizin
beyazlarınızı giyinin
türkmenlerin lokantasına gidin
acı biberlerin önünde
trafoya yakın masayı seçin
'bana bir kalamar
bir duble rakı deyin
haydari birazda
derin olmayan tabağa'
bırakın kendinizi
çevrenizdeki seslerin ortasına
uzakta tekneler
adalar
yalnızlıklar
doldurun ceplerinize
datça'dan bu hatıralar
haa unutmadan
birde can baba'nın selamı var

su yılı