Datca 1 Şiiri - Uğur Musab Şahin

Masmavi sudan nevresim, yere serilmiş deniz,
Adacıklar, nevresim üstüne serpilmiş desenden iz.
Kavurucu sıcakta şezlonglarda serinliyor bedenler.
Kadını erkeği kumsalda, sitelerde beyaz şirin evler.
Bu yaz, kapasitesi üstünde öğrenci alan kampüs
İnsanlar insanlığı unutmuş, selamsız sanki küs.
Hayat gece başlıyor, kimileri güzellik uykusunda
Kalabalığa saklanmış, ruhlara sinmiş yalnızlık da.
Geceleri diskoda, oyuna bahane arıyor gençler.
Mahzenden farksız rutubet kokan, o kirli kerpiçler
Kulakları yırtan müzik, gözleri kör eden loş ışıklar
O yana bu yana sallanır, kendinden geçmiş âşıklar
İçki su yerine içilir, garsonlar yetişemiyor siparişlere.
Şişe de dibe vuran, kadehe uzanırken düşüyor yere
Burada ne duaya açılır, ne de dostluğa uzanır eller.
Ya “şerefe“ der kalkar, ya “yarasın” temenisindeler
Sadece bu iki kelimedir, tevazuda en son nokta.
Kaybolan güneş mi, insanlık mı her akşam ufukta
Değeri milyon dolarlar, limanda onca lüks yatlar.
Saraylardan farksızdır siteler, kuş tüyü yataklar
Adını okumak çok zor, son model lüks jeeplerin.
Hız sınırı yok magandalara, zengin züppelerin.
Camiler boş, ölüm uğramayacak mı bu beldeye?
Yaşlıya “moruk” küfür, “delikanlı” demek bir hediye
Değişmeyen tek şey, yürümekte çekilen güçlük
Burada ahlaksızlık değil, parasız olmak küçüklük.
Yol boyunca bal, badem satar köylü çocuklar
Patika yollar, site içinden geçen kısa yolculuklar.
Gecesi, gündüzü başka, tabiat harikası bu yerin
Akdeniz’in incisi bu yarımada, hava nemli serin
Bükler, koylar serpilmiş kıyılara, antik yer Knidos
Tekneyle açıl Bodruma, o cennet ada Mykonos
İki denizin birleştiği, iki coğrafyada kocaman birlik
En güzel yerlerde tefekkürdür, o manevi temizlik
Taştan Rum evleri eski Datça, yazın da üşütecek
Boynuz ağaçları, abanmış taş duvarlara düşecek.
Can Yücel’e ilham veren, mavi ve yeşilin ahengi
Buradan başka görünür, gökkuşağının yedi rengi.
Dönüş vakti hüzün sarar ayrılmak zordur ilçeden.
Seneye sözleşirsin, yine “gelecem” dersin içinden.
2012