Das Komünal Şiiri - Ali Taner Baran

sevimsiz bir duvar var
önümde duran...
düşmeden gölgeler suya,
her beşerin yüreğinde
biten çığlıklarla dolan
soguk ve kahır kokulu
duvar...
karşısında olsa bile
davudi bir çığlık
yahut en devasa toplar,
atomlar da olsa bile
yıkılmayacak kesin...

önce ellerimiz vardı;
parmaklarımız harıl harıl çalışırdı...
emeğimiz, terimiz içindi...
bir buğday tanesi
doyururdu bizi...
kuyulara sarkıttığımız
hiçbir kova
boş dönmezdi soframıza...
oynarken
dişlerimiz beyaz kalırdı...
gün batımını izleyip
hayal kurduğumuz
nice akşam üstlerini
bilirim;
hepsi de pembeydi...
masum ve naif...
kimseye kinimiz olmazdı...
ağlarken gözyaşlarımızı
etekleriyle silen
annelerimiz de wardı;
toprağın armağanlarını
bize pay eden
annelerimiz de...
gökyüzü hep maviydi
vesselam...
üstümüzden
kuş sürüleri geçse;
biz değişirdik
tabiat anadan da önce...
öyle farklı biten sonlarımız
yoktu.
aynı güler, aynı uyur,
aynı çalışır, aynı yer,
hep aynı yüreklerde
severdik...
güneş, yağmur, kar
hepsi de aynı dökülürdü,
tepemizden ayaklarımıza...
avucumuzdaki nasırlar bile
aynı hücrelerden ibaretti...
zamanı tutamadık...
çok mu hızlı geçti nedir..?
bir sabah uyandık
ve gördük ki büyüdük!
büyüdük ve bir şeyler
elimizden
alıyordu bir şeylerimizi...
sorduk soruşturduk,
pek de anlamadık...
birileri ismini söyledi,
çok yıllar sonra...
yaşlıydı,
uzun beyaz sakalları vardı...
adı sertti...
anlayanlar anlattılar...
düşündük ve gördük,
zamanı geriye alacağını...
eskisi gibi yaşayacağımızı,
o sevimsiz duvarı yıkacağını...
davut değildi..
lakin
o duvarı da
sevmezdi...

gece gündüz
yer değiştirdikçe
biz makinelere çomak sokmak için
doğuyorduk...
teker tekel'den
azade olunca
mutlu şarkılar söyleyerek,
temiz topraklarımıza
gömüleceğiz,
bunu biliyorduk...
KAVİYY