Darüsselam Şiiri - Servet Özün

Bir güz ikindisi
Bayındırlanıyor hayat
Güneş sırtını ovalıyorken
Yüzünün saflığı ovalara vuruyor dağların
Eşkinli atlar koşturuyor ovalarda
Uzak diyarlara savrulma aşkıyla
Darüsselam’a mesela
Fırtına cüretlendiriyor bîtap düşmüş yaprakları
Toz taneleri kargaşadan istifade gizleniveriyor solgun güllerin ardına
Perçinleniyor berrak zarafeti tabiatın
Matem havası yerini coşkuya bırakıyor
Ben elimi askılayarak kaputuma
Başım dik ve kamburumu bastırmış yürüyorum
Dudaklarıma tutturuyorum nostaljik bir çay ocağından bozma tütüncüden satın aldığım sigaramı
Bir yandan
Üşüyorum bir nebze
Kudretimi sınıyor denizden yükselen rüzgar
Tokatlar savuruyor keskin hatlarıyla mağrur çehreme
Saçlarımı yoluyor azami gayretiyle
Sigarama davranıyor icazet istemeksizin
Öte yandan
Şehir bana sesleniyor
Beni keşmekeşin içine çekmeye ant içiyor
Yüreğimdeki cümbüşü buğulu camlar ardından seyretmeye mahkum olmanın yarattığı infialle aklını oynatıyor
Aklımı çelmeye yelteniyor var gücüyle
Biliyorum haset vaveylaları bunlar
Beni ayartmaya bilenmişler
Görüyorum
Peki yıldıracaklar mı beni havlu mu attıracaklar bana
Yazık
Silahımı çekip alnından vuruyorum bu haydutları
Susturuyorum tüm şehri
Aldırmıyorum ağıtlara
Ve artık
Anlıyorum atların uzak diyarlara aşkını
Meğer cennet dâr’üs-selâm imiş