Darmadağınım Şiiri - Mehmet Zafer

Damarlarımda dolaşan kanım damla damla çekildi
Yavaş yavaş tükenmeye başlıyorum
Yaşama arzumu tüketti kaderim
Ayakta duracak mecalim yok
Dayanak olacak dost bulamadım
Bindiğim bütün salıncaklar duruyor
Ne feryadımı duyup gelen var
Ne de dönüp te yüzüme bakan
Acılar içinde çırpınıp duruyorum
İnceldiği yerden koparacak gidişat
Dönüp dönüp maziye bakıyorum
Bana gülmeyi haram kılan kader utansın
Yalnızdım üşüyordum ayazda,
Varlığı iliklerime kadar ısıtır sanmıştım
Girdiği dünyamda zindana çevirdi hayatımı
Su yatağın malı,ölü toprağın
Acı ve ızdıraptır aslında yaşadığım
Her ne kadar Azrail’e her seferde caz yapsa da
Yüreğim şimdi darmadağın
Tek söz etmeden gidiyorsam
Kalanın verdiği acılarla
Başbaşa kalmasını istememdendir
Yoksa kusacağım zehir kalanı taş eder
Anladım ki
Mert insan sevdiğinin uğruna dünyayı yıkar
Geleceğinden vazgeçer, ayazda kurur da
Her mertin talihinde bir namert olur
İşte buna burkulur.