Darendeli Ali Gürbüz'e Sesleniş

Ali Gürbüz derler bir ozan vardı,
Gönül sofrasında aştı o Gürbüz.
Vade doldu, ömrün sonuna erdi,
Dal gibi toprağa düştü o Gürbüz.

Ömür ikliminde karayel esti,
Ruhları okşayan nağmeyi kesti,
Ufuktan öteye bir akşam üstü,
Güneşle beraber aştı o Gürbüz.

Darende-Mığdı’nın açan gülüydü,
Takip ettiği yol Hakk’ın yoluydu,
Yüreğinde bitmez sevgi doluydu,
Sığmadı kabına, taştı o Gürbüz.

Alimle alimdi, arifle arif,
Kabaya kabaydı, zarife zarif,
Anlatması çok güç, yapılmaz tarif,
Gökte meleklere eşti o Gürbüz.

Bir gülüşü can bulmaya yeterdi,
O gülüşle gam, kasavet biterdi,
Her kusuru hoşgörüyle örterdi,
İnsana hizmette baştı o Gürbüz.

Örnekti herkese vakur haliyle,
Uzandı düşeni tuttu eliyle,
Her yaraya marhem oldu diliyle,
Başlar dayamaya döştü o Gürbüz.

Destan sata sata ülkeyi gezdi,
Dağarcık dolunca kendisi yazdı,
Güçsüzden yanaydı, zulmü sevmezdi,
Adalet yolunda koştu o Gürbüz.

Ozanlar içinde yeri yücede,
O’nu bulmak mümkün her bir hecede,
Mazlumun düştüğü ıssız gecede,
Yürek ferahlatan düştü o Gürbüz.

O’nunla yaşadı örf, âdet, töre,
Şiirini duydu hemen her yöre,
Atadan aldığı ahlaka göre,
Gençliğin haline şaştı o Gürbüz.

Hızır gibi koştu nice düşküne,
Kılavuzluk etti yolda şaşkına,
Bütün insanlara barış aşkına,
Zeytin dalı sunan kuştu o Gürbüz.

Gününü yaşarken yarını gördü,
Yalanı hiç yoktu, sözünde durdu,
Haklının hakkını haklıya verdi,
Haksızın başına taştı o Gürbüz.

Tarlada oraktı, harmanda yaba,
Evlatlar içindi verdiği çaba,
Zeliş, Mehmet, Ahmet, Erol’a baba,
Emine Hanım’a eşti o Gürbüz.

Ayrılık acısı kor oldu tende,
Kalpler kan ağladı, tüm başlar önde,
Bırakıp gittiği matemli günde,
Gözlerden dökülen yaştı o Gürbüz.

Emir böyle, giden gelmez bilirim,
Gidenlerin yeri dolmaz bilirim,
Halil’im sevilen ölmez bilirim,
İyiydi, güzeldi, hoştu o Gürbüz.

HALİL GÜRKAN