Dardayım Yâr Şiiri - Mustafa Erol

Dardayım Yâr

Gönlüme gün değdiği andan beri,
Geceleri gündüze kattım.
Tüm insanlar evleri ve caddeleri boyasalar siyaha,
Başka bir renk kalmasa her yer siyah olsa,
Ay da çekilse,
Yıldızlar firar etse semadan,
İçime doğan güneş ile geceyi gündüze kattım.
Çünkü içimde yâr var.
Ben yârdeyim.
Bir an bile çekse günüm ışını benden,
İşte o an,
Himalaya’ların üstünde Everest tepesinde yardayım.
O anlamaz lâkin o an ne kadar dardayım.
İçimde güreşir sanal devler,
Hep yenik düşen ben olurum.
Heyecan veremem gönül güreşinin tek seyircisine.
Bilse ki ne kadar zordayım.
Çıkasıca can ne durursun can diye bende derim o an.
Yangın yerine dönmüş ruhum tüm hücrelerine dek,
Nârdayım.
Bir tebessümüne bin can veririm,
Güneşine gönlümün.
Yeter ki anlasın nasıl nârdayım ve ses versin:
Burdayım.
Can kafesim saraya döner o an.
Yeşiller ormanlara verdikleri renkleri geri toplarlar.
Maviler denizlere verdikleri maviyi.
En mavi de bendedir o an, en yeşil de.
Kır çiçeklerini toplarım yâre sunmak için,
Kırdayım.
Ey ilk sevdiğim kadın,
Canım annem.
Seni sevmediğimi sanma sakın.
Rahat uyu mezarında.
Elbet seni de çok ama pek çok sevdim.
Sana da yandı içim.
Ama bu yanmam bambaşka bir yanmadır.
Senin sevgini hissedişimde yenik olmadım hiçbir an.
Şimdi yenik düşme korkusuyla yaşıyorum.
Cehenneme düşmenin stajını verir yüreğim.
Hârdayım.
Zordayım yâr zordayım.
Sanki ruhum çıkmış bedenden de mezardayım..

Mustafa EROL
02.07.2013
Manavgat / Antalya