Darağaçları Şiiri - Tevfik Tekmen

Zeytin değildi onlar, ılık yamaçlarda
Darağaçları dize dize soluk alanlarda
Sallanan ilmek, titreyen tabura
Bekçiydi başında dilsiz zebella

Göstermişlerdi;
“Aha” demişlerdi ben doğduğumda
“Bu” demişlerdi “işçi Veli’nin”
“Bu, emekçi Zeynep’in”
“Bu ebenin, öğretmenin”
Demişlerdi;
“Yanındaki köylü rençperin”
“Aha” demişlerdi
“Gördün mü fakir oğlu? "
“O küçük olan da senin”

Sen büyüdükçe büyük olacak
Heveslenme hiç yıkılmayacak
Duydun mu çocuk?
Sen yaşadıkça duracak
Öyle demişlerdi

Dikleşirsen eğer, karşı gelirsen
İtaat etmez de isyan edersen
Hele “ben de insanım” deyip çok bilirsen
İlmek boynunda bil çocuk
Öyle demişlerdi

Ben büyüdüm sonra, darağacı da
İlmek sallandı hep kışta ve yazda
Kör olası tiranlar bitmek bilmedi
Var oldular her anımda

Sömürdüler yetmedi; çiğnediler, ezdiler
Kalkmak istesem ayağa “darağacı” dediler
Kurudu zeytin dalları
Güvercini uçmaz ettiler

Boğazım düğüm düğüm, konuşamıyorum
Uyuşmuş usum, yazamıyorum
Desem şimdi;
“Haydi kardeş birleşelim”
“Birleşip de güçlenelim”
“Baş kaldıralım tirana, isyan edelim”
“Düzen değişsin…”
Desem ama
Şeytan kulağına kurşun!

Zeytin ağacı değil ki, verimli topraklarda
Onlar darağacı kardeş, büyük meydanlarda
Sallanan ilmek, titreyen tabura
Bekçidir başlarında sağır zebella…

23/Ağustos/2010/Lüleburgaz