Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Güzel şiiridi,yüreğine sağlık,beğeniyle okudum,saygılarımla
Ya sensizliğimi
Ya sensizliğimi ne etmeli peki ona ne demeli
Derdim ve ahım ve peki hicranım ne olacak
Saat gecenin tam üç kırk beşi vurdukça yokluk ve vurdukça uzaklık bir o yandan bir bu yandan
Desene daha sana saatler var ben öleyim yerine ne akrepler ne tik tak lar
Nar ağacında bir narçiçeği
Narıma köz
Ve dalında bir ateş böceği söylenmemiş en ağır söz
Ben gecenin tam üç kırk beşindeyim şafağın bile sahibi var
Senin narına yanmış her şey
Gece
Ve güya gündüz ne varsa hayata ve de dair ölüme
Darağacında bir narçiçeği
Ve de dalında bir ateş yanar ki ne yanar içerden ha içerden
Umarsız bir ateş böceği.
ve şiir ve şaiir ve herşey yaşanmışlıklar adına ne güzel diyorum.
Ve dalında bir ateş böceği söylenmemiş en ağır söz
Ben gecenin tam üç kırk beşindeyim şafağın bile sahibi var
Senin narına yanmış her şey
Gece
Ve güya gündüz ne varsa hayata ve de dair ölüme
Darağacında bir narçiçeği
Ve de dalında bir ateş yanar ki ne yanar içerden ha içerden
güzeldi yürek sesi kutlarım şairi
Ve dalında bir ateş böceği söylenmemiş en ağır söz
Ben gecenin tam üç kırk beşindeyim şafağın bile sahibi var
Senin narına yanmış her şey
Gece
Ve güya gündüz ne varsa hayata ve de dair ölüme
Darağacında bir narçiçeği
Ve de dalında bir ateş yanar ki ne yanar içerden ha içerden
Umarsız bir ateş böceği.
ÖZAY BEY
ŞİİRİNDE ALİTERASYON, ASONANS GİBİ SÖZ SANATLARI DANS EDİYOR ADETA
ŞİİRİN HER DİZESİ UYUMLU, HER SÖZCÜĞÜ SEÇİLEREK KULLANILMIŞ
AYRICA ŞİİRİN ANLAM DERİNLİĞİ DE ÇOK BU NEDENLE SENİ YÜREKTEN KUTLUYORUM.
Tebrikler
tebrikler sair kutlarim
Bende bir uykusuzluk saatleri ki hiç sorma
Ne başı var ne de sonu
Sende değil
Çayda ve sigarada elim avarenin de ötesindeyim şimdi
Bendeki sensizlik de değil
Sensizlik çekilir dert değil
Senin ışığını çalmış bir ateşböceği senin ateşindir yaktığı beni ve geceyi
Ve senin rengini almış senin tadında bir narçiçeği
--
Tebrikler beyaz yürek,şiirlerini özlemişim ..sevgiyle.
kaleminizden dökülen dizeleri beğenerek okuyorum...gerçekten şiir gibi şiir yazıyorsunuz...kutluyorum
Ben gecenin tam üç kırk beşindeyim şafağın bile sahibi var
Senin narına yanmış her şey
Gece
Ve güya gündüz ne varsa hayata ve de dair ölüme
Darağacında bir narçiçeği
Ve de dalında bir ateş yanar ki ne yanar içerden ha içerden
Umarsız bir ateş böceği...
Sandal barınağına uzun zamandır uğrayamıyordum,tam da hüznüm düşmüşken akşama,dizleriniz arasında boğuldum kaldım...
Sandal barınağına,hüznün yolcusuna selam olsun...
Saygıyla ellerinizden öpüyorum...
hep severim barınağın dizelerini..tebrikler...teşekkürler......
Bu şiir ile ilgili 156 tane yorum bulunmakta