Dar Vakitler Şiiri - Nuri Can

Dar Vakitlerdeyim
bir uçurum kenarında
çığlığın yarayla buluştuğu yerdeyim
tut beni ey hayat, düştüm düşeceğim
yoruldum hüzünler arası gidip gelmekten
siyah sakalımda ak acılar biriktirmekten
geçtiğim bütün yollar kördüğüm.

Uzak dağlara esen rüzgarın kimsesizliğidir ömrüm
ömrüm ki bir tutam düş, bir top ateş
çığlık çığlık nehirlere gömdüğüm her gece.

Bilirim zamansız vurdu beni zaman
her gece ağrılar içinde uykusuz, yorgun, viran
avareyim, divaneyim, kırgınım
bir yıkıntı gibi yaşıyorum yaşadığım yerde
kendi kendime küs, kendi sesime dargın
bilirim dostu yok yalnızlığın
yalnızlık ki, düğümlenmiş bir ip boğazımda
bir varmış bir yokmuş gibi hayat işte ey ömrüm

Güvenerek tuttuğum her elin hançeri saplandı yüreğime
bu yüzden her gün kanarım böyle kirlenmiş bu şehirde
adımlarım yıldız arar her gece kayıp yollarda
dar vakitlerdeyim ey ömrüm

Bir uçurum kenarında içime tutunmuş kalmışım
tutunduğum dal incecik, kırıldı kırılacak
sonbahar rüzgarları esiyor gönül şehrimde
bu yıl kış erken gelecek hayatıma belki
çiçeği açmadan dağlarımın solacak
ecel erken gelecek, acı da, hüzün de

Ah! nice bal sunduklarım
zehir verdiler karşılığında
acının ve ateşin üstündeyim ey hayat
bir yanım ateş, bir yanım uçurum
ne yana dönsem ihanetler kesmiş yolumu
ihanetler ki, bir ok gibi yüreğime saplı

ah ben ki, hayatın kara sevdalısı ey ölüm
hep bir sevda uğruna ölmek istedim, ölürsemde
karanfilin kırmızısına, menekşenin moruna
özgürlük ve kardeşlik için
yoksullara ekmek
çocuklara umut olmak için
ölmek istedim...
...
Ömrümün yaz vaktindeyim ey hayat
bu mevsimde sevmek
en çok bana yakışır
ölmek de...
ya da başka bir kapıdan girmek yeniden hayata...