Dar Ağacı Şiiri - Tunay Karaca

bir meyhane gecesiydi her gece olduğu gibi
her gece dört beş kişi, aynı yerde aynı masada
off ulan diye başlardık her seferinde, sonra!
bir darağacı kurup ortaya, asardık bir birimizi

her birimiz tek tek anlatırken derdini
fonda Ferdi Tayrur'un o yanık sesi
arttırıyordu sanki kadehlerde ki alkol derecesini
ve biz her anlatışın ardından dar ağacını kucaklıyorduk

ben her zaman ki gibi senden başlıyor
ve her zaman ki gibi senden bitiriyordum
kadehin içinde yüzüyordum biterken
ama fondaki Ferdi Tayrur sesi hiç bitmezdi

Ferdi tayfur, kadeh ve dar ağacı üçgeninde
masanın taşıyabileceğinden daha fazla
ağır bir sessizlik çökerdi masaya
hepimiz aynı masada, baş başa kalırdık masayla

hiç yeter artık diyenimiz olmamıştı
dertlere, sıkıntılara ve kadahlere
yeter artık diyemezdik bir türlü
seviyorduk artık darağacını o masanın

biliyorduk ki, eğer o masa olmasa
her birimiz kendi evindeki bir oda da
dar ağacı kuracak kendi başına
her şeyi bitirecektik yalnızca bir dar ağacında