Dans Öz Şiiri - Habibe Merih Atalay

ne zaman önemli hale geldi başarısızlığın
şu komplekse düşmen birden bire mi başladı
uzun süre sen olmaktan memnun sen
şimdi kendiliğinden hoşnutsuzlaşınca sanki
azıcık aralanan kapının ardında tetikteydiler de
sökün mü ediverdiler olumsuzluklar saldırganca
o sualsiz hücumlar salımıverdiler/salımıverildiler
hayatını edimiverdiler altüst

sanki öyle oldu sanki

oysa hatırladığın kadarıyla çarpım tablosunu
ezberleyememek bugün ki kadar dokunmamıştı
bütünlemeye kalmak sınıfı geçmek geçmemekten
daha dertli değildi senin için pek
ne zaman önem kazandı tüm bu senaryolar
kafandaki onunla başlayan ve biten

sanırım evet onunla sanırım

içhesaplaşmalara dönüştürdüğün hayat
beğenisizliğin ön zincirinden
onunla boşaldı öz güvensizliğe
ilk hatayı balta aldı sondan götürdü sanki başa
saplantılı benliğinin tüm gücüyle hatta
aramakta hatta hayatta yanlıştı aslında

bu şey oldukça keskin bir şeydi.. ama

o günkü kadar. ki henüz erkendi yine
olan olmuş kefen dağıtılmıştı çoktan
ertelenmeden ya da daha olumlu bir erteyle
kertelenmeden dönüşüne çıkmak/çıkabilmek
vardı işin içinden.. ama yapılamayan da

buydu tam da işte bu

kelleni savunmayı o zamanlar da beceremiyordun
peki ya şimdi bu en becerikli halindeyken niye
altından kalkıp üstesinden gelemiyor muydun
bir çukur açtığını farzedelim şu körpeliğin
dümdüz gideceğini ümitettiğimiz hayatın çizgisinde
bir göçüt farz edelim oluşmuştur
ki bir heyelan toprağını kaydıran
yaşandı bir fırtına bir sel kapıp savuran

(o gün de ev ve iş yerinde maruz kalanlar
ve bu olaydan ölenler oldu)

gerçek bu. benliğinde diyelim ki
bir sağ olarak kurutuldun sen
ölmedin tüm hasarına rağmen kalbinin
senliğin bu günlere ulaşmanı başardıysa yine
niye bir üçüncü köprü kurmayasın ki
geçmişle bugün arasında
günün Marmara’sından o güne
bel sallayan şu masal denizinden
üçüncü bir zaman köprüsüyle geçişe

izin vermeliydin/vermelisin kendinden izin