“Kollar ve bacaklarla yazılan şiirdir.” demiş Baudelaire, dans için. Kolların ve bacakların yanında tüm bedenin özgürlüğe akan bir ırmak gibi coşması, köpürmesi; müziğin içinde yüzmesi hâli, belki de dans. Belki dünden yarına süren yolculuğumuzda figürlerin epik bir öge gibi gülümseyerek el sallaması bize. Ya da dramatik bir öge gibi hüzünle dansa katılışıdır ellerin, kim bilir. Harmanlanışıdır insanın kendisiyle. “Nerden düştü içine şimdi durduk yerde dans” mı diyorsunuz? 28 Nisan 2008; Dünya Dans Günü’nde dansla kucaklaştım İTÜ Maçka Tesisleri’nde.
Sahnede geleceğe akan o ırmağın sesini duydum, birbiri içine girmiş motiflerde. Bir grup sahneden ayrılmadan diğer grubun sahneye dalışı, birlikte yapılan figürlerin bağlantısı bu akışı daha bir gözle görülür kıldı benim için. Tangodan salsaya, Romen düğününden sirtakiye, Karadeniz horonundan baleye uzanan yelpazede her koreografi, bir yeniliği bünyesinde taşıyordu. Bir salon dolusu insan -belki bin kişi- rol icabı değil, içten alkışlarıyla ırmağın kenar taşlarını çizdiler sanki gece boyunca.
Dansın ruhunda özgürlük var. Her düşünceyi, her olguyu kendi bünyesinde kaynatıp, size yeni bir şekille sunabilir yapısı gereği. Öyle olunca iri göğüslü erkekler, kocaman kalçalı kızlar, hatta hamile bir erkek bile göze doğal görünebilir. Abednalar’ın özgün dansı, bu anlamda en ilgimi çeken, oturduğum yerden kalkıp aralarına karışıversem dediğim grup oldu.
Bir gece boyunca damarlarınızdan dans şırınga edilince yaşamınızı değiştirmek istiyorsunuz. “Dans etmek, dans etmek, dans etmek istiyorum.” cümleleri dökülüyor içimden şimdi benim de. Önümüzdeki yıl aynı güne dek dans etmek, ve sonraki yıla ve bir sonraki yıla dek. Sırtım iki büklüm olurken, toprakta kemiklerim çürürken bile dans etmek yattığım yerden.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
